Güneşin Rengi Hüzün

Yıl 1985… Soğuk, bulutlu bir Ekim sabahıydı. Gökyüzü hâlâ bizimle birlikte yas tutuyor gibiydi. Yeniuyanmıştım ve kendi kendime “Neden bütün bunlar bizim başımıza geldi?” diye düşünürkenkapımızın çalmasıyla irkildim. Ben, annem ve kardeşim evde olduğumuza göre, bu saatte gelen kimolabilirdi? Bir an, “Acaba babam geri gelmiş olabilir mi?” diye düşünmeden edemedim çocuk aklımlave gülümseyerek kapıya yöneldim. Heyecanla kapıyı açtığımda, karşımda çocuk kalbimin o güne kadarhiç tanışmadığı bir yabancıyı gördüm ve ürkek bir ses tonuyla “Kimsiniz?” diye sordum. Bana sevgiyleve şefkatle bakan bu yabancının sesi de bir o kadar nahifti…-Merhaba küçük kız. Benim adım Hüzün. Duydum ki babanı kaybetmişsin ve biliyorum ki henüz buolup bitenleri anlayabilmiş değilsin. Eğer sen de istersen, seninle arkadaş olmaya geldim. Benimlearkadaş olursan, hayatın boyunca ne zaman dara düşsen bana sarılacaksın ve ne kadar sıkı sarılırsan okadar ferahlayacaksın. Ben bu kapıdan içeri bir kere girersem, ömrünün sonuna kadar yanındakalacağım ve seni asla yalnız bırakmayacağım. Yediğin yemekte, içtiğin suda, söylediğin şarkıda,yazdığın şiirde, gördüğün manzarada hep ben olacağım. Sen bana dost oldukça ben sana yololacağım. Benimle yürüdüğün her yol, seni O'na ulaştıracak. Bütün acılarında ve sevinçlerinde O'nugörecek ve hissedeceksin. Gördüklerin ve hissettiklerin seni büyütecek ve olgunlaştıracak. Belkibenimle olan arkadaşlığın boyunca çok gözyaşı dökeceksin ama her bir gözyaşın ömür bahçende birçiçek olup yeşerecek. Şunu bil ki küçük kız, Yüce Allah hep çok sevdiklerine beni gönderdi ve hiç biribeni kapısından geri çevirmedi. Seninle de arkadaş olalım mı ne dersin?Cevabımı beklerken, gülümseyerek bana bakıyordu. Benim de kalbim ona çok ısınmıştı ve birdencoşkuyla “Evet!” dedim “Arkadaş olalım!”.Hüzün, o gün evimize girdi ve hayatımız boyunca hep bizimle oldu. Söz verdiği gibi vefâlıydı. Öyle ki,başkalarının neşeyle kutladığı bayramlarda bile bizim evimizde hüzün vardı. Güneş hüzün rengindedoğar, yağmur hüzün renginde yağardı ve bizim evimizde mevsim hep sonbahardı…

Cevabımı beklerken, gülümseyerek bana bakıyordu. Benim de kalbim ona çok ısınmıştı ve birden
coşkuyla “Evet!” dedim “Arkadaş olalım!”.

Hüzün, o gün evimize girdi ve hayatımız boyunca hep bizimle oldu. Söz verdiği gibi vefâlıydı. Öyle ki,
başkalarının neşeyle kutladığı bayramlarda bile bizim evimizde hüzün vardı. Güneş hüzün renginde
doğar, yağmur hüzün renginde yağardı ve bizim evimizde mevsim hep sonbahardı…

(Tanıtım Bülteninden)