Ruhumun Mavi Gölgesi

Ve şiirde ölen insan gerçek hayata açar gözlerini

Şairin cennetinde
Mürekkepten bir deniz
Kalpten bir güneş
Ruhtan bir gökyüzü vardır
Sonsuz kollarını açar dizeler o insana
Sever onu, sevdirir
Yeşile, sarıya
Ama maviye doyurur
Azdır, özdür lakin sonsuzdur şairin sofrası
Çünkü gerçektir orası
Çünkü hayattır orası
Orası gerçek hayattır çünkü
Oraysa cennet
Şairin cenneti…

(Tanıtım Bülteninden)