Gülümün Açtığı Sabah

Gonca'da bir durgunluk vardı bu sabah. Kanadı kırık bir turna gibi çaresiz, tedavisi olmayan bir hasta gibi ümitsizdi. Büyük bir korku içindeydi. Şimdiden yalnızlık duygusuna kapılmıştı. Kimseyle konuşacak halde değildi.

Artık bütün parlaklığıyla ufku kaplamış sabah güneşine bakarken dahi korkuya kapılmıştı.

-Bir güneşimiz vardı, onu da kaybettik diye iç geçirdi.

(Tanıtım Bülteninden)