Zambak ve Gölge

Lorca'nın şiirinden küçük bir derleme.

Voznesenski'nin dediği gibi, Lorca'yı hiç görmedik.

Çok geç doğduk bunun için. Ama ona her gün

Rastlıyoruz. Çünkü onun yüreğini tanıyoruz.

İncinebilir, saydam, “ışınların titreştirdiği ipek gibi,

Küçük çanların ince sesleri gibi.”

Zambak ve Gölge

hergün rastladığımız bu ozanın, kimisi daha önce

Türkçe söylenmiş şiirlerinden oluşuyor. Onları

Yeniden söylemek istedik. Tıpkı dilimize yerleşmiş

Türküleri zaman zaman söylemek ister gibi.

Yeniden, yeniden söylemek, söyledikçe onları

Sesimize karıştırmak ister gibi.

Zambak ve Gölge

Lorca'nın şiirine bakışımızda titreşim kazanan iki

Sözcük. Birinde bize doğru uçuşan, biraz gizemli,

Biraz esmer bir acılık, ötekinde ise güneşin

Parlaklığına aldırmayıp ay ışığına bürünmeyi

Yeğleyen bir ürperti duyuruyor kendini. Parlamayan,

Ama solmayan da. Günün bir başka yarısı.

Dünyanın kabuğunun altı.

-Kemal Özer-

(Tanıtım Bülteninden)