Üç Muharrir

Yürüyordu.

Ömrünün hiçbir döneminde olmadığı kadar mutluydu. Ve yürüyordu.
Yer mi yürüyordu? Yer yer, o mu yürüyordu? Bilmiyordu, yürüyordu.
Bir doruğa ulaştığında, kanat çırpmayı bırakan kuş gibi süzülüyordu.
Hedefe yürüyordu..

Bilmediği hedefine, üzerinde odaklanan şaşkın bakışlara inat.
Umursamadan yürüyordu.

Neyin nesiydi bu karşılama töreni.

Düğün müydü?

Son nefese atılan düğüm müydü?
Gel diyen yoktu yürüyordu..

Dünya üzerinde görmediği, duymadığı kadar güzel bir yerdeydi. "Kal diyen yoktu yürüyordu.

Ne söze ihtiyaç vardı anlatabilmek için, ne dinleyebilmek için sese...
"Duy" diyen yoktu, yürüyordu.

Kat ettiği mesafe, adımlarıyla aşabileceğinden çok fazlaydı. Ama yürüyordu.

"Henüz erken" cümlesi yaraladı sessizliği. Bir sarsıntı hissetti önce.
Tüm vücudunun titrediğini... Sonra;
Araladığında gözlerini, gülüyordu.
"Kalbi atmaya başladı" dedi. bu kez başka biri.
Az kalsın ölüyordu."

(Tanıtım Bülteninden)