Hüzünlü Kalabalıklar

"Ben evimden ayrılırken büyürüm,
Saatler zihnimde büyür
Zaman sanki bir anlığına durur
Ve sessizlik alır her tarafı
Susturamadıklarım terk eder odamı
Fotoğraflar konuşur o zaman,
Eski kitaplar kazanır anlam
Yaşamın ağırlığıdır bastıran
Dayatır, dayatır özlemini
Ödenmemiş borçlar çoğalır
Güçlü olmak lazım derdi babam,
Oysa ben hep gücümü
Zayıflığımdan aldım, anlatamam
Anlaşılmamak bunlardandı işte
Yürürken ıslanan kaldırım kenarları
Arkamda kalanları düşünürüm,
Düşlerim, evinden ayrılanları
Yalnız kendimden olanı ararım
Ve her ne kadar yalnızsam,
O kadar hüzünlü kalabalıklarım"