Bir İnsan Biriktirdim

Sıradışı bir Diyanet görevlisinin hatırâtı

Bir gönül adamının penceresinden görünen dünya. Çilenin, mücadelenin, hayat kavgasının,
bilmeye duyulan açlığın, kitapların, güzel dostların, sonsuz sohbetlerin, vefanın, ahlakın hayata
asıl değerini kazandıran birer cevher olduğunun ispatı bir ömür. Davut Özgül, Bir İnsan Biriktirdim
isimli hatıratında okurlarını derin bir hayat tecrübesine tanıklığa çağırıyor.
Alusi 1851'de Bağdat'tan İstanbul'a geldikten sonra Çengelköy'den İstanbul'a bakarak;
"Gözlerimizin dudakları İstanbul'un yanaklarını öptü," der. Fatih'in gölgesinde sayeban olduğu
çınarın yanı başındaki Hamdullahpaşa Camiinde Davut Hocam günde beş vakit Davudi sesiyle
Çengelköylülerin gönül dudaklarını Hicaz toprağının yanaklarına değdirdi. Rabbim bu peygamber
varisini biz cemaatine bağışlasın ve her dem Çengelköy'den kanatlanan gönül kuşlarımıza Kabe'yi
tavaftan sonra Medine'nin yeşil kubbesinin eteklerini öpmeyi nasip etsin. (Amin)
Ümit Meriç

İstanbul gibi bir yerde duvara dayanırken bile tedbirli olmak lazım geldiğini söylerler; Davut
Hoca'yı, "Emînlik" mevzu bahis olunca duvara değil, başında pâre pâre dumanı ile yüce bir dağa
benzetmek daha isabetli olacaktır: Onun biriktirdiği türden insanlar hiç eksilmesin iklimimizden.
Ahmet Turan Alkan

Biz onu kendi halinde bir "hoca" olarak görürken, meğer o kendi derdindeymiş, kendi
derdiyleymiş. Hoca kamuflajını kullanarak, başka yerlerde 'görünmez' olmuş, rahat rahat
zevklerinin peşinden gitmiş. Zevk edindiği o kadim dertlerin... Bu yüzdendir ki, o bir şey anlatırsa
dinlerim, bir şey yazarsa okurum, bir yere çağırırsa giderim, bekle derse beklerim...
İbrahim Paşalı

'Bir'e varma yolunda 'binbir' insan biriktiren, Çengelköyümüzün Davut Hocası bu hatıratla;
öncesizlik ve sonrasızlık kubbesine bir kandil asmıştır. Biliniz ki, görünen yazılarının ardında, gönlünde binbir 'Eyyyvallah' gizlidir.
Beyza Güdücü Belgesel Yapımcısı

Davut Özgül diliyle, has kelâmı; eliyle, has hayalleri biçimlendiren adamdır. İyi kitapların kâşifi
olduğu bilinir de onun, ellerini umutlarıyla yarıştırdığı fazla bilinmez. Konuştukça genişleyen
tebessümlerinde muhataplarına çınar serinliği yaşatması, gönlünde nişanladığı renklerden bir
yansımadır oysaki. Ah o renkler… Susuzluktan yarılmış topraklardan devşirilip, Torosların
ayazında çeliklenerek, Boğaz'ın maviliğine serilmiş renkler… Yokluğun, acının, hüznün ve hiç
bitmeyen umudun renkleri… "Davut Özgül kimdir?" diye sormayınız artık; Davut Özgül o
renklerin kendisi. Elinizdeki kitapsa bunun belgesi…
Ömer Lekesiz

Davut Hoca deyince aklıma geçmişten geleceğe bir köprü, kültürlerin kesiştiği, yolların buluştuğu,
yüreklerin birleştiği kadim bir dost, candan bir arkadaş, ailemden diyebileceğim yakınlıkta, geniş
yürekli, engin ufuklu, adalet ve merhamet rezervi yüksek bir adam geliyor.
Turgay Aldemir Anadolu Platformu Başkanı

Kaht-ı ricalin kahredici sonuçlarına katlanmaya çalıştığımız bir zaman diliminde, hayatın cevr-u
cefasını tebessümle selamlayan insanlık müstesnası nadide kişilik... Sahilin kıyılarında bir insanlık
madeni... Naif ve narin yürek... Bir çınar adam... Bir liman insan... Yani Davut Özgül. Bize
söyleyecekleri var. Kulak verelim. Rabbim kalemine ve kalbine uzun ömürler versin güzel dost...
Ramazan Kayan

Davut Hocayla tanışmam I. İstanbul trienalinde sergilediği bir tarağın üzerimdeki etkisiyle
gerçekleşti. İnce duyarlılıkların, hasbî ilişkilerin adamı. Böyle bir cami imamını tanımak İslam'ın
ince ayarlarda, dile gelmez ayrıntılarda gizli olduğunu bize bir kez daha hatırlatıyor. İslam'ın nasıl
yaşanması gerektiğine dair yeterince söz üretildi. Sözün vücut bulması ise her şeyden daha
kıymetli. Davut Hocamız "işte insan!" nidasının karşılığı olarak yer etmiştir zihnimizde.
Yıldız Ramazan