Küçük Prens

Yazarın özgeçmişinden sonra kadim dostu Léon Werth’e hitaben başlıyor.

Bu kitabı bir yetişkine adadığım için çocuklardan beni affetmelerini diliyorum. Ama bunun çok içten bir sebebi var: Bu insan benim gelmiş geçmiş en iyi dostumdur. Bir diğer sebebi ise, bu insan çocuklara yazılmış kitaplar da dâhil, her şeyi anlayabilir. Üçüncü bir sebebim daha var: Bu adam şu an Fransa’da, aç ve açıkta kalmış durumda. Avutulmaya ihtiyaç duyuyor. Saydığım tüm bu nedenler yeterli gelmezse de, o halde bu kitabı, bu yetişkin insanın geçmişte kalmış çocukluğuna adamak istiyorum. Her yetişkin bir zamanlar çocuktu (fakat aralarında bunu hatırlayana çok rastlanmaz).

O halde bir düzeltme yapıyorum:
Bir zamanlar çocuk olan Léon Werth’e
“Senin Dünya’ndaki insanlar,” dedi Küçük Prens. “Bir bahçede beş bin gül yetiştiriyorlar. Yine de aradıklarını bulamıyorlar.”
“Bulamayacaklar da,” dedim.
“Kuyuyu uyandırdık, şarkı söylüyor.”
“Oysa aradıkları şeyi tek bir gülde veya bir damla suda bulabilirler.”
“Doğru,” diye karşılık verdim.
Küçük Prens devam etti:
“Ama gözler kördür. İnsan yalnızca yüreğiyle baktığı zaman gerçeği görebilir.”